Terug van de Mekong Delta naar Ho Chi Minh City

Vanmorgen moesten Ingrid & ik elkaar eerst zoeken in ons Kingsize bed. Het was dus gewoon 3 meter bij 2.20!! Douchen en koffers pakken, het is na bijna 2 weken reizen een routine geworden. De wekservice iedere ochtend hebben wij niet nodig want we zijn dan allang wakker. Om 7.45 uur zijn we van uit ons schitterend luxe hotel naar de kade gelopen en zijn we op een boot gestapt die ons in in een dik half uur over de Mekong rivier naar een grote drijvende markt bracht. Indrukwekkend om te horen dat mensen soms 2 a 3 dagen onderweg zijn naar hier om vervolgens hun waar, veelal groente & fruit, te verkopen aan kleinere en grotere bedrijven die vaak grotere hoeveelheden kopen. Het is in ieder geval niet voor particuliere verkoop. We varen er rustig door heen en zien dat hele families op de boot leven en werken. Op de boot hangt in de top van een stok het product dat men verkoopt, kun je meteen doelgericht shoppen. Wat opvalt is dat de schepen ogen op de voorsteven hebben. Die zijn ervoor om de 'zeemonsters' weg te jagen. Visserboten hadden deze ogen nou juist weer niet omdat zij juist veel vis moeten vangen en die moeten wel bij hun bootje komen. We sluiten af bij een bootje met allemaal verse ananassen. Die werden vers en op een bijzondere manier gesneden en gingen mee aan boord waar we ze heerlijk hebben op gegegeten. Eenmaal aan wal nog even over de vismarkt en toen door voor busrit van 2 en een half uur. Kwam mooi uit want het begon net flink te regenen. Onze gids wist ons prima te vermaken om ondertussen zaken te vertellen, als hoe het zit met pensioen, salaris en trouwen in Vietnam, erg interessant. We komen aan bij onze 'lunchafspraak'. De tafels alweer keurig gedekt klaar en het personeel is bijzonder vriendelijk. De gerechten waren weer erg lekker en er was dit keer een bijzonder nieuw gerecht bij. Het was een knapperige, zoete, holle rijstbol die men in hele hete olie steeds grote maakte door er lucht in te kloppen. Dit ‘drakenei’ werd later aan tafel in kleine stukje geknipt en door ons opgegeten. Daarna was het weer tijd om te gaan, we moesten nog 1 en een half uur 'bussen'. Rond 3 uur kwamen we aan in de grootste stad (niet de hoofdstad want dat is Hanoi) van het land. Ho Chi Mihn stad is een metropool van 10 miljoen inwoners. Allereerst brengen we een bezoek aan het oude gemeentehuis met prominent de vlag in top en een groot standbeeld van de naamgever van de stad, grote leider Ho Chi Minh, op de voorgrond. Prima plek voor een groepsfoto. Daarna komen we onderweg op een plek waar de laatste CIA agenten ten tijde van de oorlog met Vietnam vanaf het dak van hun tijdelijke kantoor moesten vluchten. Conclusie was dat 10 jaar oorlog alleen maar verliezers kende. Via het oudste postkantoor van de stad in Franse stijl gebouwd kwamen bij het laatste programma van de dag; het oorlogsmuseum van de Vietnamese-Amerikaanse oorlog. Buiten staan de gebruikte tanks en de zo kenmerkende helikopters opgesteld. Binnen wordt door middel van foto- en filmmateriaal duidelijk hoe gruwelijk deze 10 jaar durende oorlog is geweest. Toen we werden geconfronteerd met jonge mensen van de 2e generatie die als gevolg van de dioxine aanvallen (ontbladerings middel) verminkt ter wereld zijn gekomen (gen mutatie) en door middel van muziek spelen en sieraden maken iets van hun leven willen maken, pakte ons dusdanig dat we buiten even hebben staan janken. Onbegrijpelijk dat de Amerikanen tot op de dag van vandaag niet hun verantwoordelijkheid nemen in bijvoorbeeld het opruimen van alle bommen en het opruimen van de miljoenen liters dioxine. Men schat daar nog zeker 50 jaar mee bezig te zijn. Dat is ook niet zo gek als je weet dat er ten tijde van deze oorlog 4x zoveel bommen is gegooid als tijdens de hele 2e WO samen. Het was opvallend om te zien dat niemand van onze groep de maximale tijd gebruikte voor dit museum, het maakte nogal wat indruk. Na de Highland coffee inchecken bij ons inmiddels 8e hotel van deze reis. Dit keer even niet zwemmen maar even anderhalf uur relaxen en douchen want Vanavond nog wat eten bij de chicken pappa en dan morgen weer een bijzondere dag.