De tunnels van Cu Chi en bezoek aan de Tay Ninh

Reizen en vakantie, dat is een groot verschil. Bij vakantie bepaal je zelf je tijd en ligt het tempo over het algemeen laag. Bij reizen wil je veel zien, ligt het tempo boven gemiddeld en moet je vroeg opstaan. Zo ook vanmorgen, want de telefoon van de automatische wekservice ging al om 6.15 uur!! Doel vandaag is de tunnels bezoeken van Cu Chi en dat is een paar uur rijden. En dus zitten we 7.15 alle 11 + gids Harry fris & fruitig in de bus. Eerst moeten we ons door de ochtendspits wurmen en dat is een hele uitdaging. Elke keer weer is het indrukwekkend om te zien hoe druk het is in de grote steden. Na een flinke busrit over spannende wegen komen we aan bij het tunnelstelsel van Cu Chi. Harry legt ons bij een overzichtfoto nogmaals uit hoe de strategie was ten tijde van de oorlog die begon in 1963. Via giga bommenkraters, veroorzaakt door zware 500 kg bommen, komen we bij de tunnels aan. Daar laat één van de begeleiders zien hoe men dat vroeger deed. Via een deksel kreeg men via een smalle opening toegang tot het gangenstelsel. Door bladeren boven op het deksel te leggen kon men zelf de ingang onzichtbaar van binnenuit weer dicht maken. Later mochten we ook zelf afdalen en konden de grotere Nederlanders kiezen voor een iets aangepaste ingang om vervolgens wel door het originele tunnelstelsel te kruipen. Je moet duidelijk geen last hebben van claustrofobie want wat het krap en warm! Respect voor de Vietcong als je na gaat dat men nogal wat kanger ondergronds was dan wij nu waren. De 1e aanleg van deze tunnels heeft plaats gevonden ten tijde van de Franse bezetting maar kon nu verder geperfectioneerd worden en kwam goed van pas. De Amerikanen hadden er maar wat moeite mee om de jungle te doorgronden. Zeker ook met de boobytraps waarbij men bijv in een gat kon vallen met scherpe bamboopunten. Met alle verhalen van Harry en het zelf aan den lijve ondervinden van leven in een tunnel maakte het tot een hele bijzondere en indrukwekkende ervaring. Nadat we ons even konden wassen was het tijd om snel weer door te gaan. We gaan nl een bezoek brengen aan de kerk van Tay Ninh die behoort aan de Cao Dai (zelf even op google kijken waar men voor staat bij dit geloof mensen 😉) geloofsgemeenschap, met 2.3 milj volgers in grote de 3e religeuze groep van Vietnam. Er is 4x per dag een dienst waarbij de kerkgangers geheel in het wit in de kerk verschijnen. Daar zitten de mannen aan de ene kant op knieën en aan de andere kant de vrouwen. We mochten achterin de kerk meekijken hoe dit ritueel zich in 45 minuten voltrok. Een prachtig versierde  kerk trouwens die ook vanaf de buitenkant opvallend is doordat je overal het kenmerkende wakend oog ziet afgebeeld. Inmiddels was het al na enen en hebben we een lunchplek opgezocht. Weer stonden er nog niet eerder geserveerde gerechten op tafel en het was wederom lekker. Daarna een lange busrit terug. Onderweg nog gestopt om de plaats waar misschien wel de beroemdste foto van de Vietnam oorlog is gemaakt door fotograaf Nick Ut; het naakte meisje van 9 jaar die helemaal ontredderd op de vlucht is voor een napalmbom. Van de foto herken je nu niets meer en moeten we het doen met het idee dat hier op deze plaats verschrikkelijke dingen hebben plaats gevonden. Rond 17.30 uur zijn we weer terug in hartje Saigon bij ons hotel. Het was weer een lange maar indrukwekkende dag. Vanavond even geen programma. Ik kies ervoor om mij even lekker een uurtje te laten masseren in het hotel terwijl Ingrid kiest voor ff relaxen en rustig douchen. 's Avonds gaan we samen tegenover het hotel even eten, geen gereis meer. Ingrid kiest voor spaghetti en ik krijg een behoorlijk pittig/heet gerecht (swit op 'e kop). Daarna nog een dansschool bezocht (deur stond open) en terug naar het hotel....morgen weer een nieuwe dag.