Vervolg route langs de kust

22.01.17  Vandaag voor de verandering uitgeslapen tot half negen. Het regende en we hadden nog geen zin om er vroeg uit te komen. Rond 10 uur waren we klaar om onze weg te vervolgen. Op het programma, voor de volgers, een route van Curio Bay naar Oamaru. Dat is dik 300 km en lijkt niet veel maar het rijd hier in NZ echt heel anders en je doet er veel langer over dan bij ons in NL. Het heeft vandaag bijna onophoudelijk geregend. Op zich niet zoveel aan natuurlijk maar het weerhoud ons er niet van om te doen wat we graag willen doen. Zo stond als eerste op het programma een korte wandeling naar de 'horse shoe' watervallen. Ook nu weer een wandeling door een prachtig stukje regenwoud. Onze spotgoedkope maar oowwzo nuttige parapluutjes deden hun werk goed zodat we droge onze reis weer konden vervolgen op weg naar 'Jack's blowhole'. Een prachtige route voor een groot gat in een rots waardoor keihard oceaanwater omhoog wordt gespoten. Na 10 kilometer onverharde weg kwamen we weer aan op zo'n eind de van de wereld plaats. Maar het weer was ongelofelijk slecht dus voor de zekerheid mensen vragen die er net vandaan kwamen of het de moeite waard was. "To be honest...no not at all" . Voor ons een duidelijk antwoord om tevreden te zijn met wat we gezien hebben bij de blowholes die we eerder op het Zuidereiland hebben gezien. En daar gaan we weer terug over de zgn 'kidneyroad',onze benaming voor een slechte weg. Op naar een grotere plaats in de regio, Dunedin, voor een binnenactiviteit. Het station  aldaar was er duidelijk één met Engelse invloed. Prachtig in Victoriaanse stijl en er vertrok ook nog net een ouderwetse trein. Binnen in de prachtige hal was het niet minder mooi. Op de boven etage was een Hall of Fame tentoonstelling van beroemde sporters uit NZ. Hoofdrol was er natuurlijk weg gelegd voor de all blacks rugbyplayers. Klein uurtje later toch maar weer verder en werd het, bijna niet te geloven, zo goed als droog. Dat kwam mooi uit want we waren bijna bij onze laatste highlight aangekomen op deze Costal Route, nl de Moeraki Boulders. Grote ronde stenen die als kogels op het strand lagen. Heel bijzonder om te zien hoe dit fenomeen nu net hier en alleen hier op het strand lag. Mede super hoge golven als decor op de achtergrond leverde dat wederom mooie plaatsjes op. Daarna door naar de eindbestemming van vandaag, Oamaru. De eigenaar van de camping was bij ons inchecken erg enthousiast om over de omgeving te vertellen. Zo vertelde hij oa dat er vanavond rond 9 uur pinguïns bij de zee waren te bewonderen. Ingrid snel eten koken en ik de camper schoonmaken want het was met dat in- en uitstappen aan de kust inmiddels  behoorlijk smerig (zanderig) geworden. Zoals elke dag weer een heerlijke maaltijd deze keer rijst met teryaki kip. Na het eten voor het eerst in deze vakantie een grotere was draaien in de wasmachine. Ondertussen naar het strand om de pinguïns te bekijken en ja hoor, daar stonden er wel een paar honderd op een grote houten pier. Je kon zien dat het hun dagelijks ritueel was, ze stoorden zich niet aan de mensen die op de kade stonden te kijken. Je kon ook nog naar een soort van voorstelling achter grote hekken, hier vroegen ze dan geld voor om te zien hoe de pinguïns aan land kwamen om naar hun nest te gaan. Maar 60 mensen hadden dan een VIP kaartje om over plankieren te lopen om dichtbij te mogen kijken. Deze kaartjes waren allemaal uitverkocht, vooral Japanners komen hier massaal op af.